Als ik richting het derde stekje loop zie ik van een afstand een grote vissenstaart aan het oppervlak wapperen. Meestal zijn de vissen hier heel stil op je voer, maar vandaag zijn ze echt los. De twee stekjes die ik vanmorgen al bevist heb leverden net zoveel schubkarpers op. Dit is een spiegel en een hele beste ook! Op mijn gemak leg ik mijn spullen klaar en hang een rig met een boilie aan mijn lijn. Ik sluip richting de plek waar de vis aast. Ik volg de bruisbellen en wellingen die aan het wateroppervlak verschijnen. De vis zwemt al azend naar links dus als ik de rig heel voorzichtig een ruime meter naar rechts laat zakken moet hij niets doorhebben. Als het lood bijna de bodem raakt zie ik meerdere boeggolven wegschieten. Chipssss! Er lagen dus meerdere vissen op het voer! Vis geschrokken, kans verkeken…
Twee stekjes, twee schubkarpers. Dit was wel de mooiste.
De week later ga ik een dagje stekhoppen met Boudewijn Margadant. Omdat ik die dag al eerder op pad kan voer ik alvast wat interessant ogende plekken voor ons aan. Zo kunnen sneller en met meer rendement de stekjes afvissen. Althans dat hopen we. Na een uurtje ga ik vast kijken of er al vis op het voer te zien is. De eerst aangevoerde stek is de plek van de waar ik de spiegel verjaagde. Vanaf een bruggetje kan ik over het water kijken en zo beide stekjes in de gaten houden. Ik leun over de reling en speur naar visactiviteit. Opeens zie ik modderwolken onder de brug ontstaan. Uit nieuwsgierigheid voer ik wat boiliekruim naast de brug en wacht af. Na vijf minuten zie ik op de plek waar ik gevoerd heb het water verkleuren. Her en der verschijnen luchtbelletjes aan het wateroppervlak. Ik twijfel. Nu even een rigje laten zakken of terugkomen met Boudewijn? Maar ja dan is die vis misschien alweer weg. Toch is dit een buitenkans. Na een paar minuten dubben hou ik het niet meer en even later ligt er een rigje naast het voerplekje. Binnen een paar minuten dendert een boeggolf van de stek af en mijn lijn volgt, …de hengel die op het gras lag bijna ook! Een Valkenswaarder met een zeer hoge rug is even later de mijne. Toch is het zeker niet de vis die ik vorige week zag, die was zeker groter. Ik zak de vis en bel Boudewijn. Ik vraag hem of hij al klaar is en of hij meteen wat foto’s wilt maken. Boudewijn is blij en feliciteert mij met het snelle succes. Uiteraard wil hij die spiegel wel even zien en foto’s maken. Een uurtje later staan we weer aan het water. Samen genieten we van de mooi gekleurde vis, helaas verloopt de rest van de dag niet zo succesvol..
Een ‘valkenswaarder’ met een hoge rug en bizar mooie herfstkleuren.
Omdat ik nu meerdere tekenen gezien heb dat er vaak spiegels in die uiterste hoek van het water komen besluit ik er te gaan voeren. Misschien zitten er meer of zit die grote spiegel er nog? Op de derde dag dat ik ga voeren raast er een najaarsstorm over ons land. Een oude vismaat zei ooit: “Harde wind op de kant is dikke vis in de hand.” Menig keer heeft die spreuk een bevestiging gekregen. Misschien deze keer weer? Fingers crossed!
Thuis voorbereiden scheelt tijd én je hebt al voorpret.
De volgende dag liggen beide hengels snel in. Mede doordat ik al thuis mijn rigs van een boilietje heb voorzien. Een hengel vis ik onder het kantje, de andere hengel twintig meter verderop een eind uit de kant. Ik gooi met moeite wat gebroken boilies over beide stekjes. De wind is namelijk nog steeds meer dan stevig. Bij vlagen zelfs krachtig. Ik rits mijn jas dicht en kruip in elkaar. Donkere wolken pakken samen. Ik zet mijn stoeltje achter een boom om een beetje uit de wind te zitten. Mijn visparaplu ligt namelijk nog in de schuur (lekker handig Dennis!). Als ik eindelijk een beetje behaaglijk zit, schrik ik op van een beetmelder. Het is de kanthengel. Als ik na een paar grote passen de stalkerhengel in mijn handen heb, gaat het stokje rond, heel rond! Met logge deiningen beweegt de hengeltop mee. De vis komt omhoog. Een grote gele flank doorbreekt voor even de golven. Het is een spiegel! De vis komt mee en besluit onder de hengeltop te gaan hangen. Minuten van logge rondjes draaien en kopschudden gaan voorbij. Meerdere keren denk ik dat ze het opgeeft maar dan duikt ze toch weer de diepte in. Uiteindelijk rolt ze op haar flank. Gretig schuif ik het net onder haar door en til het op.
Ik kijk in het net en kan een jubeldansje niet onderdrukken. Als ik de vis op de kant wil tillen begint er nog een beetmelder te fluiten! Even de twijfel… Ik herpak mij en duw een bankstick in de grond en tussen het spreidblok van het net. Nu kan die vis mooi niet met mijn net wegzwemmen! Als ik bij de hengel ben is de vis is al meters van de stek verwijderd. Gelukkig is de lijn vrij van obstakels en kan ik direct drillen. De vis zwemt snel naar links en duikt onder de kant het riet in. Ik moet wat lijn geven als de vis een schot neemt maar gelukkig komt deze weer snel uit het riet.
Opeens merk ik dat er iemand achter mij is. Een oude man staat van een afstandje te kijken. Ik knik even en ga verder met de dril. Na een paar minuten ligt er een schub van een kilo of tien in het net. De vis ziet er prachtig uit. Maar omdat ik niet al teveel prijs wilt geven onthaak ik hem in het water en laat hem vrij. De oude man zegt iets maar ik versta hem door de wind niet. Hij schuifelt naar mij toe om zich beter verstaanbaar te maken. “Dat was een mooie vis”, zegt de man. “Zeker!” Zo bevestig ik hem… “Het is lang geleden dat ik een karper gezien heb. Ik heb vanaf mijn vijfentwintigste ook op karper gevist.” Hij vervolgt: “Maar door artrose in mijn schouders en vingers kan ik geen hengel meer vasthouden. Sindsdien heb ik niet meer gevist…”
Zijn oude kromme vingers glijden langs de spiegelflank. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht.
Wat zal het een straf zijn als je je hobby niet meer kan uitoefenen! Ik heb met de oude man te doen. “Wilt u er nog een karper zien”, vraag ik hem. “Hoe bedoel je”, zegt hij. Ik vertel hem dat ik bijna twee aanbeten tegelijk had en nog een mooie vis in het net heb. De oude man loopt met mij mee. Zijn mond valt open als ik de vis op de onthaakmat leg. Dat is een grote! Sterker, ik kan mij niet herinneren dat ik een grotere gezien heb. Als ik de vis onthaak, knielt de man naast mij neer. Hij vraagt of hij de vis mag aanraken. Ik stem toe. Zijn oude kromme vingers glijden langs de spiegelflank. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. Voorzichtig staat hij weer op. Ik hang de vis weer in het water zodat ik mijn camera kan installeren.
Wat een prachtige vis!
“Ik was niet van plan om vandaag naar buiten te gaan, maar nu ik dit heb mogen meemaken ben ik dankbaar dat ik mij verzet heb. Wat heerlijk om weer even een karper te mogen zien. Mijn dag is weer goed”, zegt hij. We praten nog even over de Bosbaan, ooit zijn favoriete visplek. Na een paar minuten adviseer ik de man zijn ommetje te vervolgen. Donkere wolken komen namelijk zeer snel onze kant op. Ik maak een paar foto’s van de spiegel en film een stukje. Als ik de vis terugzet voel ik de regendruppels al op mijn pet vallen. Zo snel als ik kan pak ik de camera in. Dan barst het los. In de stortende regen pak ik de rest van de spullen in, maar het kan mij nu even niet schelen. Die spiegel maakt alles goed, de buit is binnen!
